Pewnie wiecie, że jesteśmy mieszkańcami Zabrza, ponieważ wiele razy Wam to wspominaliśmy. Choć może nie jest to wielka metropolia cieszymy się, że mieszkamy w pięknym i bezpiecznym mieście.
- Parki i lasy - Zabrze szczyci się dużą ilością naturalnych terenów (jak na Śląsk :) My chcemy Wam przedstawić 2 z nich
Las
Park Dubiela
Tak naprawdę oficjalnym patronem parku w centrum Zabrza są Polegli Bohaterowie, jednak nieliczna rzesza zabrzan wie o tym fakcie. Mieszkańcy nazywają ten park Parkiem Dubiela na cześć śląskiego działacza politycznego i społecznego Pawła Dubiela, który bohatersko zmarł 5 sierpnia 1941 roku w obozie KL Dachau. Nietuzinkowe rozplanowanie ścieżek, zakrętów, schodków, polan, placyków i poszczególnych gatunków krzewów i drzew w tym czternastohektarowym parku zawdzięczamy berlińskiemu architektowi krajobrazu, profesorowi Gustawowi Allingerowi, który w 1924 roku wraz z ekipą wykonawczą wkroczyli na tereny między rzeką Bytomką a zasypanym w latach 1953-1956 Kanałem Sztolniowym.
Dzisiaj Park Dubiela jest pełen sprzeczności - obok pięknej, wysadzonej ogromnymi buczynami alei znajduje się rzeka, której czasy świetności dawno minęły - śmieci, różnego rodzaju odpadki, bardzo niemiły zapach (rzeka stała się spływem - zbiornikiem - zanieczyszczeń pochodzących z wielu zakładów przemysłowych). W centralnej części parku znajduje się kamienny placyk w kształcie koła, który kiedyś był parkowym brodzikiem z fontanną, teraz pełni funkcję świadectwa o tym, że park w pierwszej połowie XX wieku był nie lada atrakcją dla mieszkańców Śląska.
Park im. Poległych Bohaterów w sierpniu 2012 roku został wpisany do rejestru zabytków województwa śląskiego. Władze miasta mają w planach pełną rewitalizację parku, a zdegradowanym terenom Bytomki chcą przywrócić wartości przyrodnicze.
Zabrzanie bardzo lubią charakter i bardzo dobre położenie (blisko centrum) parku, dlatego o żadnej porze roku nie jest w nim pusto. Latem odbywają się tu cykliczne imprezy, takie jak "Dzień Nauki" czy "Skarbnikowe Gody" (urodziny miasta), które ściągają do parku największe gwiazdy polskiej sceny rozrywkowej. Park Dubiela jest nader atrakcyjnym miejscem na rekreacyjny wypad z rodziną, na piknik, na jogging, na aktywne spędzanie czasu.
2. Zabytki
Guido
Kopalnia "Guido" założona została w 1855 roku przez hrabiego Guido Henckel von Donnersmarcka i przyjęła nazwę od jego imienia. Jako pierwszy zaczęto drążyć szyb "Barbara". Wkrótce napotkano w nim jednak kurzawkę i natrafiono na uskok tektoniczny, co w 1856 r. spowodowało, po wykonaniu zaledwie 30 metrów, przerwanie drążenia szybu. Równolegle podjęto drążenie szybu "Concordia", w którym wkrótce założony został pierwszy poziom wydobywczy 80 m. Tu jednak prace również napotkały na trudności związane z zaburzeniami tektonicznymi, skutecznie utrudniającymi wydobycie. W 1862 r. na głębokości 117 m szyb "Concordia" przerwał warstwę wodonośną i został zatopiony. Aby zgromadzić kapitał inwestycyjny na jego odwodnienie i dalsze roboty górnicze Donnersmarck zawiązał spółkę z Górnośląskim Towarzystwem Kolejowym (Oberschlesische Eisenbahn Gesellschaft)[1].
W 1870 r. przystąpiono do osuszenia szybu (który w międzyczasie przemianowano na "Guido"), po czym podjęto jego dalsze zgłębianie do 170 m. W 1872 r. wznowione zostało wydobycie na poziomie 80 m, a urobek wyciągano zainstalowanym wyciągiem z maszyną parową. Równocześnie trwały prace związane z drążeniem niezbędnego dla kopalni drugiego szybu, który na cześć wspólnika Donnersmarck nazwał szybem "Eisenbahn" ("Kolejowy"). W 1885 r. wydobyto rekordową w historii kopalni ilość węgla: 313 tys. ton, jednak z powodu generalnie niskiej rentowności już dwa lata później Donnersmarck sprzedał kopalnię Skarbowi Pruskiemu. Od tej chwili stanowiła ona własność państwową[2]. Została ona włączona jako pole południowe do państwowej kopalni "Królowa Luiza".
W pierwszych latach XX w. na południe od kopalni "Guido" wybudowano nową kopalnię "Delbrück" ("Delbrückgrube" - późniejsza kopalnia "Makoszowy", obecnie "Sośnica-Makoszowy"), wydobywającą węgiel koksujący. Obok niej powstała koksownia. W 1904 r. dokonano podziemnego połączenia wyrobisk obu kopalń, a w 1912 r. kopalnię "Guido" formalnie włączono do kopalni "Delbrück"[1].
W 1922, po podziale Śląska, kopalnia "Guido" wraz z kopalnią "Delbrück" pozostały po stronie niemieckiej, wchodząc w skład państwowego koncernu "Preussag"[2]. Po wyeksploatowaniu złóż węgla kopalnia "Guido" straciła na znaczeniu. W 1928 r. szyb "Guido" został unieruchomiony, a "Kolejowy" przestał pełnić funkcję szybu wydobywczego. Pozostał natomiast szybem zjazdowym dla załogi i materiałów (w sąsiedztwie powstał obszerny plac drzewny). Na poziomie 170 zostały natomiast zainstalowane urządzenia odwadniające, które wkrótce przejęły odwadnianie trzech kopalń: "Bielszowice", "Makoszowy" i samego "Guido". Po II wojnie światowej stała się nieczynnym rejonem kopalni "Makoszowy". W 1967 r. zakład przekształcono w kopalnię doświadczalną "M-300". W 1982 na terenie dawnej kopalni uruchomiono skansen, który działał do roku 1996. W czerwcu 2007 wznowiono ruch turystyczny[3][4].
Charakterystyka
Poziom 170
Ten poziom opowiada o pracy górników na przełomie XIX i XX wieku na obszarze Śląska, zagrożeniach na kopalni oraz o tradycjach górniczych (kaplica św. Barbary). Trasa na poziomie 170 jest uzupełnioną efektami multimedialnymi.
Poziom 320
Wyrobiska na tym poziomie są utrzymane w stanie jak najbardziej zbliżonym do pierwotnego, kiedy to górnicy po raz ostatni zakończyli pracę i opuścili kopalnię. Część komór na tym poziomie jest już wykorzystana na działalność usługową i restauracyjną, odbywają się tu liczne koncerty, spotkania i przedstawienia teatralne.
Poziom 355
Tzw. Poziom 355 został otwarty 4 lutego 2016, trasa przechodzi przez wyrobiska, które były w latach 1996-2014 zatamowane. Można zwiedzać albo podczas tzw. "szychty" - zwiedzający w górniczym ubraniu roboczym z przewodnikiem-górnikiem wykonują pewne prace górnicze, albo w trybie "mroki kopalni" - zwiedzający otrzymują lampy osobiste i zwiedzają te trasę po ciemku.
Wieża Ciśnień
wieża ciśnień zlokalizowana przy ul. Zamoyskiego, wzniesiona w 1909 r. Zaprojektowana przez architekta Augusta Kinda oraz radcę budowlanego Friedricha Loose. Obiekt nie ma odpowiednika na obszarze Polski. Wieża o wysokości 46 m, której zasadniczą konstrukcję stanowi 8 filarów na ośmioboku foremnym oraz filar centralny. Zbiornik przykryty dachem mansardowym, zwieńczonym latarnią. W partii dolnej trzy kondygnacje użytkowe mieszczące pierwotnie biura oraz mieszkania.
3. Rozrywka
Dom Muzyki i Tańca
Dom Muzyki i Tańca – hala widowiskowo-rozrywkowa, wzniesiona w 1959 r. w Zabrzu, według projektu architektów Zygmunta Majerskiego i Juliana Duchowicza. Miejsce licznych imprez rozrywkowych o charakterze lokalnym i ogólnopolskim. Jedna z czołowych sal w Polsce pod względem wielkości (2008 miejsc siedzących), o bardzo dobrych parametrach akustycznych i możliwościach technicznych
Historia DMiT w Zabrzu rozpoczęła się w 1959 roku, kiedy to zorganizowano tradycyjną górniczą Barbórką, ale już w lutym następnego roku wystąpił tu Artur Rubinstein. Potem do Zabrza przyjechali m.in. B. B. King, Leonard Cohen, Chick Corea, a także Placido Domingo, Chris de Burgh, Jose Carreras i Montserrat Caballe oraz Krystianem Zimermanem. Bywali również artyści opery i baletu, rewii na lodzie, kabaretu, cyrku oraz znani politycy.
Nie jest łatwo wymienić wszystkich artystów, którzy wystąpili w Domu Muzyki i Tańca w ostatnich 57 latach. Przez długie lata DMiT był określany „Domem na szlaku gwiazd”. W ciągu 50 lat odbyło się tu ponad cztery tysiące koncertów z udziałem 7,5 mln widzów. Wielu światowej sławy twórców przyjechało do Zabrza, by uświetnić organizowany od kilkunastu lat przez zabrzańską Fundację Rozwoju Kardiochirurgii koncert Serce za Serce.
Teatr Nowy
Teatr Nowy w Zabrzu założony został w 1959 roku. Od początku jego istnienia odgrywał znaczącą funkcję kulturotwórczą i edukacyjną. Do dnia dzisiejszego przygotował ponad 220 premier, w tym premiery autorów śląskich (m.in. Albina Siewierskiego, Stanisława Bieniasza, Stanisława Piskorza).
W 1974 roku Teatr Nowy uhonorowany został Złotą Odznaką "Zasłużonego w rozwoju województwa katowickiego". Jako pierwszy teatr w Polsce wyróżniony został także Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Od 2000 Teatr Nowy w Zabrzu (wraz z Miastem Zabrze) jest organizatorem Ogólnopolskiego Festiwalu Dramaturgii Współczesnej "Rzeczywistość przedstawiona". Festiwal dzięki spektaklom konkursowym prezentowanym przez najlepsze zespoły teatralne z kraju przybliża społeczności regionu śląskiego (i nie tylko) najciekawsze realizacje dramatu współczesnego zarówno polskiego jak i obcego powstałego po roku 1989. Realizacje te spełniają postulat tzw. "lustra rzeczywistości" czyli ukazują człowieka w szerokim kontekście socjologicznym, obyczajowym, społecznym i politycznym.
Przyznana nagroda (wrzesień 2004 roku) Teatrowi Nowemu w Zabrzu za spektakl "Wampir" w reżyserii Marcina Sławińskiego na X Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej w Warszawie organizowanym przez Ministra Kultury, przy współudziale Teatru Narodowego w Warszawie oraz Związku Artystów Scen Polskich potwierdziła kulturotwórczą rolę teatru zabrzańskiego na mapie teatralnej Polski - tym samym całego regionu śląskiego.
Galeria Zabrze / Platan
Galeria Zabrze znajduje się w samym centrum Zabrza, przy ulicy Wolności i twórczo łączy rozrywkę z handlem. Emocje, rywalizacja i radość ze zwycięstwa – wszytsko to można poczuć grając w kręgle czy bilard w strefie rozrywki FunFest. Dzieci mogą aktywnie spędzać czas w sali zabaw, a rodzice w wolnej chwili odpocząć przy pysznej kawie w kawiarni Latte Art.
W sklepie World Brand Outlet znajdziesz markową odzież zawsze 30-70% taniej, a na codzienne zakupy zapraszamy do Biedronki
Centrum Handlowe Platan w Zabrzu to miejsce w samym centrum miasta, gdzie oprócz zakupów można miło spędzić czas, zrelaksować się i zdystansować do otaczającej rzeczywistości.
Centrum Handlowe Platan zostało otwarte w październiku 2003 r. Oferta centrum, jak i liczne akcje marketingowe skierowane są do całych rodzin, które lojalnie odwiedzają centrum istniejące na rynku już ponad 13 lat.
Miejski Ogród Botaniczny w Zabrzu – otwarty dla publiczności w 1938 ogród botaniczny, zajmujący powierzchnię 6,36 ha. Mieści się przy ul. Józefa Piłsudskiego 60 w Zabrzu, w pobliżu obiektów sportowych KS Górnik.
Ogród podzielony jest na część botaniczną oraz parkową. Część botaniczna zachowana jest w geometrycznym stylu charakteryzującym ogrody typu francuskiego, natomiast część parkowa nawiązuje do typowo krajobrazowych ogrodów angielskich.
Historia
Pierwsze projekty dotyczące zieleni miejskiej Zabrza powstały w 1928, kiedy dyrektorem Miejskiego Zarządu Zieleni został absolwent Gartenbauschule w Berlinie Fritz Berckling. Z powodu wielkiego kryzysu w latach 1929–1933 ich realizacja została zawieszona. Projekt Centralnego Ogrodu Szkolnego Berckling zaprezentował 14 października 1936. W ogrodzie postanowiono zaprezentować kompletny zestaw roślin dziko rosnących na terenie ówczesnych Niemiec. Prace wspierały władze miasta z nadburmistrzem Maxem Filluschem. Pierwotnie ogród miał kształt nieregularnego czworoboku o powierzchni około 3 ha. Znajdował się w narożniku ul. Michaelstrasse (obecnie ul. Piłsudskiego) i towarowej linii kolejowej Nowy Bytom – Gliwice Sośnica. Ogród posiadał cztery części: leśno-edukacyjną, systematyczno-użytkową, krajobrazową oraz gospodarczo-ogrodniczą. W części krajobrazowej znajdował się staw z roślinami wodnymi i nadbrzeżnymi, z którym sąsiadowały bagno i wilgotna łąka oraz alpinarium. Ogród otwarto dla publiczności pod koniec czerwca 1938. Budowę szklarni ukończono we wrześniu 1939. Rozwój placówki przerwany został w 1942 w czasie II wojny światowej.
Gdy w 1945 ogród wszedł pod zarząd Plantacji Miejskich, część drzewostanu była zdewastowana. W latach 1947-1953 ogród powiększono o teren uzyskany po dawnej cegielni. Rozbudowano palmiarnię. Od 1953 placówka podlegała Miejskiemu Przedsiębiorstwu Gospodarki Komunalnej w Zabrzu. W 1957 sporządzony nowy wykaz roślin, oznakowano drzewa i krzewy tabliczkami z nazwami polskimi i łacińskimi, przynależności systematycznej i zasięgu geograficznym. W 1960 po raz kolejny powiększono areał parkowy o tereny z wyrobiskiem, które przekształcono w staw. W 1997 Miejski Ogród Botaniczny wyodrębniono z Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej. Od 2000 ogród jest miejską jednostką budżetową, od 2006 posiada statut prawny placówki naukowo-badawczej nadany przez Ministerstwo Środowiska.
Roślinność
Miejski Ogród Botaniczny w Zabrzu posiada w części parkowej ok. 5000 okazów drzew i krzewów. W 2004 założono rozarium z 2500 sztuk róż w 64 odmianach. W szklarniach prezentowanych jest 5000 sztuk roślin z różnych stref klimatycznych całego świata (palmiarnia, kolekcja kaktusów i innych sukulentów z rodzin: wilczomleczowatych, gruboszowatych, agawowych, liliowatych, pryszczyrnicowatych i trojeściowatych).
Kolekcja dendrologiczna obejmuje ok. 260 taksonów drzew i krzewów, m.in. berberys, dereń, irga, krzewuszka, kasztan jadalny, korkowiec amurski, kuningamia chińska, amorfa krzewiasta, kielichowiec wonny, surmia, tulipanowiec, glediczja, cypryśnik błotny i choina kanadyjska.
Stadion im. Ernesta Pohla
Stadion został otwarty 2 września 1934, z tej okazji Helmut Brückner, Oberpräsident Provinz Schlesien nadał stadionowi imię Adolf Hitler Kampfbahn (Stadion im. Adolfa Hitlera) w Hindenburgu (ówczesna nazwa Zabrza) i pod tą nazwą funkcjonował do 1946[6]. Obecny patronat został nadany 9 czerwca 2005 (nieoficjalnie obowiązywał już od 5 kwietnia 2004[6], podjęty Uchwałą Rady Miejskiej w Zabrzu Nr XXIV/251/04 z dnia 05.04.2004 roku), kiedy to na cześć słynnego gracza Górnika Zabrze nazwano go Stadionem im. Ernesta Pohla[7].
Pierwsze ważne zawody rozegrano na stadionie 24 marca 1935 podczas meczu reprezentacji niemieckiej i polskiej części Śląska. Na widowni wówczas zasiadło około 7 000 widzów. W 1945 Zabrze przyłączono do Polski, na stadionie stacjonowały radzieckie wojska niszcząc jego murawę. Stadion pozostał własnością miasta, które wkrótce wydzierżawiło go nowo powstałemu KS Zabrze. Pod koniec lat 50. stadion rozbudowano. Mieścił on wtedy około 35 000 widzów. Na przełomie lat 60. i 70. XX wieku zainstalowano sztuczne oświetlenie. Jesienią 1988 oddano do użytku dużą tablicę świetlną. 17 października 1984 po raz pierwszy na stadionie gościła reprezentacja Polski podczas meczu Polska-Grecja w eliminacjach MŚ. W 1995, po śmierci Ernesta Pohla, pojawiła się propozycja nazwania stadionu jego imieniem. Pomysł ten zrealizowany został 10 lat później, 9 czerwca 2005.
Nowy stadion, który powstał w miejscu obiektu z 1934 roku, docelowo będzie posiadał 31 871[3] zadaszonych miejsc siedzących. Budowa stadionu odbywa się etapami. W pierwszym etapie powstały 3 trybuny o łącznej pojemność około 24 563 widzów. Umowa z pierwszym wykonawcą tego etapu - spółką Polimex-Mostostal S.A. - została podpisana w dniu 24 sierpnia 2011, a przewidywany czas realizacji tego przedsięwzięcia szacowano na 20 miesięcy[8]. Ostatecznie ten etap budowy został dokończony przez innych wykonawców. W lutym 2016 roku obiekt został dopuszczony do użytkowania z pojemnością 24 563 miejsc, zapleczem gastronomicznym i sanitarnym, klubem biznesowym i lożami VIP oraz niezbędnymi pomieszczeniami techniczno-magazynowymi.[9] W kolejnym etapie zostanie wybudowana trybuna VIP, dzięki której stadion osiągnie docelową pojemność.
Linki
Guido
Dom Muzyki i Tańca
Teatr Nowy
Galeria Zabrze
Platan
Ogród Botaniczny
Arena Zabrze
To tyle o naszym mieście. Mamy nadzieję, że post Wam się podobał i przyciągnęliśmy nowych turystów do Zabrza !
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz